در قاب این آیینه ها خود را نمی بینم

چیزی به جز یک بهت بی معنا نمی بینم

دنیا به زشتیهای پلک فهم من خندید

شاید شبــیه مردم دنـیا نمی بینم

گنجشک روحم لابلای شاخه ها یخ زد

نه ! سنگ هم در دست آدمها نمی بینم

تصویری از تبعیض سرد چشمها آری

در این برودت ذرهای گرما نمی بینم

در منطق این نیمه آدمهای قلابی

جایی برای عشق هم حتی نمی بینم

خدایا سرده این پایین از اون بالا تماشا کن...
اگه میشه فقط گاهی خودت قلب منو "ها" کن

خدایا سرده این پایین ببین دستامو میلرزه
دیگه حتی همه دنیا به این دوری نمی ارزه

بگو گاهی که دلتنگم از اون بالا تو میبینی
بگو گاهی که غمگینم تو هم دلتنگ و غمگینی

خدایا.. من دلم قرصه! کسی غیر از تو با من نیست
خیالت از زمین راحت که حتی روز...روشن نیست

کسی اینجا حواسش نیست که دنیا زیر چشماته
یه عمره یادمون رفته زمین دار مکافاته!!

فراموشم میشه گاهی که این پایین چه ها کردم
که روزی باید از اینجا بازم پیش تو برگردم

خدایا...وقت برگشتن یه کم با من مدارا کن
شنیدم گرمه اغوشت اگه میشه منم جا کن...

اولینـ  بار نیست   ک  گِریهـ  میکنمــ....

{امــا اولینـ  بار استـ...... }

 ک گریهــ  ارامَمــ  نمیــکُــنه

من عاقبت از اینجاخواهم رفت
پروانه ای که با شب می رفت
این فال را برایدلمدید
دیری است
مثل ستاره هاچمدانمرا
از شوق ماهیان وتنهایی خودم
پر کرده ام ولی
مهلت نمی دهندکه مثل کبوتری
درشرم صبح پر بگشایم
با یکسبد ترانه و لبخند
خود را بهکاروانبرسانم
اما
من عاقبت از اینجاخواهم رفت
پروانه ایکه باشبمی رفت
این فال را برای دلم دید.

#شفیعی کدکنی